O sądzeniu drugiego

Słowo Boże na dziś

Poniedziałek, 20 czerwca 2011 roku

Mateusz 7,1-5

Obłudniku, wyrzuć belkę z oka

Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Bo takim sądem, jakim sądzicie, i was osądzą; i taką miarą, jaką wy mierzycie, wam odmierzą. Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a belki we własnym oku nie dostrzegasz? Albo jak możesz mówić swemu bratu: Pozwól, że usunę drzazgę z twego oka, gdy belka tkwi w twoim oku? Obłudniku, wyrzuć najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka twego brata.


Potrzeba otwartości na inność myślenia, rozumienia życia. Skąd bierze się w człowieku sądzenie? Między innymi z jego zgorszenia się sobą lub drugim człowiekiem. Z tego, że jestem skłonny by się dziwić, że zaistniało zło: jak on mógł to powiedzieć, tak postąpić, a wydawało się, że jest człowiekiem odpowiedzialnym. Zdziwienie jest najgłupszą reakcją, z jaką się spotykamy w życiu duchowym. "Wszystko, co ludzkie, nie jest nam obce". Gdy dziwimy się, to znaczy, że nie poznaliśmy prawdy o nas samych, o naszych słabościach, nie mamy świadomości tych procesów, które w nas zachodzą. Nie wiemy, nie widzimy tego, co czyni w nas Bóg, oraz – co dokonuje w nas szatan. Zdziwienie jest tam, gdy człowiek nie zauważa, nie przewiduje, iż wszystko wskazywało na to, że grzech jest blisko, gdyż myśli, uczucia, słowa, pragnienia sygnalizowały jego nadejście.

Prawdą jest, że nie umiemy zgodzić się, a nawet nie chcemy uczynić tego, by uznać się za grzesznika: jestem bardzo słaby, opanowują mnie przeróżne pożądania, manipulują mną nieuporządkowane uczucia, oraz pragnienia oddalające mnie od wierności Bogu. Uważamy nawet, że nie możemy zgodzić się z tym, że jesteśmy słabi, grzeszni. Nie pozwalamy również na to braciom obok żyjącym. Pozbawione realizmu i wiary w Boga podejście do człowieka.

Jakie jest moje myślenie o braciach ze wspólnoty? Co odczuwam, gdy ich spotykam, znając pośród wielu ich zachowań również te, które określam jako niedojrzałe, nieodpowiedzialne? Skąd moje krytykanctwo? Skąd umiejętność formułowania łatwych sądów? Jest to na pierwszym miejscu znak niechęci, złości na samych siebie. Jesteśmy niezadowoleni z innych dlatego, że jesteśmy nie zadowoleni z siebie. Ten, kto gardzi sobą, gardzi też drugimi. To, co wydaje się nam nie do przyjęcia w nas samych, nie przyjmujemy u osób drugich. To nie jest rozwiązanie. Zło tkwi w nas. Sądzenie innych, siebie – jest związane z odczuwaniem pogardy i zgorzknienia, które w nas intensywnie przepływają. Gdy sądzę drugiego, oznacza to między innymi, że on stał się moim wrogiem. Jacy sami jesteśmy, za takich niekiedy innych uważamy, gdyż nas sąd, ma źródło w nas.

Nie potrzeba, bym wyjmował drzazgę z oka mego brata, ponieważ ta drzazga jest niczym innym, jak odbiciem belki mego oka. Jeśli chcemy poznać siebie, mądrze uczynimy, gdy przypatrzymy się temu, co nas irytuje u innych. Na drodze duchowej nasi ?wrogowie?, są naszymi najlepszymi nauczycielami.

Sądzenie jest tam, gdzie pojawia się sprawa sporna. Mój sąd, tak to odczuwam, jest prawdziwy, dotyczy stanu faktycznego, a tym samym on rozstrzyga sprawiedliwie. Gdy sądzę, jest lub nie ma we mnie świadomości, że jestem człowiekiem kompetentnym, zdolnym do rozstrzygnięcia tej sprawy.

Człowiek, który sądzi drugiego, uzurpuje sobie prawa, które są należne Bogu. Tym samym, czyni się równym Bogu. Sądzenie drugiego jest równocześnie dla chrześcijan nakazem, jeśli w ten sposób okazuje się bliźniemu pomoc, służąc mu w ten sposób. 

ks. Józef Pierzchalski SAC - 

źródło: http://pierzchalski.ecclesia.org.pl/index.php?page=00&id=00-03