III. Św. kr. Jadwiga solidaryzuje Naród
Nie byłoby zwycięstwa pod Grunwaldem gdyby 80 lat wcześniej w Polsce nie było młodziutkiej, mądrej i świątobliwej królowej Jadwigi, która 13 października 1324 roku z Węgier przybyła do Krakowa mając zaledwie 10 lat i koronowano ją na króla Polski. Od sześciu stuleci św. królowa Jadwiga jest dla Polaków wzorem ofiary złożonej z młodego życia dla dobra dusz i wzrostu Kościoła, bezpieczeństwa i pokoju w Ojczyźnie. Przy jej grobie pokolenia czerpały moc i zachętę do poświęcenia w obronie Narodu i Kościoła. A o św. Jadwidze, nasz Rodak, umiłowany Ojciec Święty, Sługa Boży Jan Paweł II powiedział podczas Jej kanonizacji: "Z jasnością, która po dzień dzisiejszy oświeca całą Polskę, wiedziała św. królowa Jadwiga, że tak siła państwa, jak siła Kościoła, mają swoje źródło w starannej edukacji narodu, że droga do dobrobytu państwa, jego suwerenności i uznania w świecie, wiedzie przez prężne uniwersytety. Dobrze też wiedziała Jadwiga, że wiara poszukuje zrozumienia, że wiara potrzebuje kultury i kulturę tworzy. Dobrze wiedziała i rozumiała, że wiara musi być światła, rozumna i powinna wpływać na wszystkie dziedziny życia. Dlatego przyczyniła się do powstania Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jako król Polski wiedziała co jest najważniejsze, co jest najważniejszym zadaniem władcy. Była królem, świeckim władcą, ale zajmowała się nie tylko sprawami politycznymi, gospodarczymi i społecznymi kraju, ale ziemskie królowanie zespoliła z budowaniem Królestwa Bożego w Polsce. Królestwo ziemskie scaliła z Królestwem Chrystusowym".
I oto trzy miesiące po koronacji Jadwigi poselstwo litewskie w Krakowie zwróciło się z prośbą o rękę Jadwigi dla Jagiełły. Na modlitwie zrozumiała, że jest wybrana do rozkrzewienia wiary katolickiej na Litwie, że Jagiełło daje jej na wiano nawrócenie Litwy, i że serce trzeba złożyć Kościołowi i narodowi, i zostać żoną Władysława Jagiełły, a nie Wilhelma Habsburskiego. Toteż w Krakowie dokonał się chrzest Jagiełły, sakrament małżeństwa z Jadwigą, koronacja Jagiełły na króla Polski, z którym rządziła przez 14 lat wśród wielu trudności i zmartwień. Feliks Koneczny w dziele " Święci w dziejach Narodu polskiego" napisał: "niedługo kwitła Lilia Wawelu, ale jakimż blaskiem niepospolitym". Przed śmiercią kazała posprzedawać swoje kosztowne szaty, klejnoty, drogie sprzęty a dochód z tego przeznaczyć na krakowski uniwersytet, który Jagiełło otworzył w rok po jej śmierci 1400 roku. Święta Jadwiga słynęła nie tylko z piękności, szlachetności, ale, mimo młodego wieku, odznaczała się wspaniałą, polityczną wyobraźnią, która pozwoliła jej na zrozumienie i zaakceptowanie w chwilach przełomowych dzieła wprowadzenia chrześcijaństwa do ostatniego pogańskiego kraju w Europie - do Litwy. Dobierała przeto najlepszych doradców, zawsze reprezentowała polską rację stanu i interesy Polski. Troszczyła się o terytorium państwa polskiego i o przestrzeganie w nim praworządności. Z Jagiełłą zgodnie postępowali wobec Zakonu Krzyżackiego domagając się rewindykacji ziem polskich zabranych przez Krzyżaków. Była ona obdarzona wysoko rozwiniętym poczuciem odpowiedzialności za swe obowiązki monarsze. Wysokie morale królowej Jadwigi, widoczne w jej wszystkich poczynaniach, ukazuje ją oczom potomnych jako rzadki, wręcz wyjątkowy wzorzec władcy panującego. I dzisiejsi władcy mogliby i powinni się od niej wiele nauczyć. Wielka, aktywna i konstruktywna była jej rola w sprawach politycznych wielkiej wagi. Jednoczyła Polaków i budziła solidarność Narodu. Przyczyniła się do wyzwolenia narodu polskiego spod niewoli krzyżackiej, po prostu ona swoim życiem i swoją postawą to zwycięstwo przygotowała. Przyczyniła się do wyzwolenia narodu polskiego z niewoli. Szczególnie zachwycony św. Jadwigą, królem Polski był Ojciec św. Jan Paweł II, który Ją wyniósł do chwały ołtarzy i podjął się dzieła, żeby po niej kontynuować to właśnie wielkie dzieło solidaryzowania naszego Narodu wśród chrześcijańskich wartości i polskich Świętych - Świadków miłości.
I oto trzy miesiące po koronacji Jadwigi poselstwo litewskie w Krakowie zwróciło się z prośbą o rękę Jadwigi dla Jagiełły. Na modlitwie zrozumiała, że jest wybrana do rozkrzewienia wiary katolickiej na Litwie, że Jagiełło daje jej na wiano nawrócenie Litwy, i że serce trzeba złożyć Kościołowi i narodowi, i zostać żoną Władysława Jagiełły, a nie Wilhelma Habsburskiego. Toteż w Krakowie dokonał się chrzest Jagiełły, sakrament małżeństwa z Jadwigą, koronacja Jagiełły na króla Polski, z którym rządziła przez 14 lat wśród wielu trudności i zmartwień. Feliks Koneczny w dziele " Święci w dziejach Narodu polskiego" napisał: "niedługo kwitła Lilia Wawelu, ale jakimż blaskiem niepospolitym". Przed śmiercią kazała posprzedawać swoje kosztowne szaty, klejnoty, drogie sprzęty a dochód z tego przeznaczyć na krakowski uniwersytet, który Jagiełło otworzył w rok po jej śmierci 1400 roku. Święta Jadwiga słynęła nie tylko z piękności, szlachetności, ale, mimo młodego wieku, odznaczała się wspaniałą, polityczną wyobraźnią, która pozwoliła jej na zrozumienie i zaakceptowanie w chwilach przełomowych dzieła wprowadzenia chrześcijaństwa do ostatniego pogańskiego kraju w Europie - do Litwy. Dobierała przeto najlepszych doradców, zawsze reprezentowała polską rację stanu i interesy Polski. Troszczyła się o terytorium państwa polskiego i o przestrzeganie w nim praworządności. Z Jagiełłą zgodnie postępowali wobec Zakonu Krzyżackiego domagając się rewindykacji ziem polskich zabranych przez Krzyżaków. Była ona obdarzona wysoko rozwiniętym poczuciem odpowiedzialności za swe obowiązki monarsze. Wysokie morale królowej Jadwigi, widoczne w jej wszystkich poczynaniach, ukazuje ją oczom potomnych jako rzadki, wręcz wyjątkowy wzorzec władcy panującego. I dzisiejsi władcy mogliby i powinni się od niej wiele nauczyć. Wielka, aktywna i konstruktywna była jej rola w sprawach politycznych wielkiej wagi. Jednoczyła Polaków i budziła solidarność Narodu. Przyczyniła się do wyzwolenia narodu polskiego spod niewoli krzyżackiej, po prostu ona swoim życiem i swoją postawą to zwycięstwo przygotowała. Przyczyniła się do wyzwolenia narodu polskiego z niewoli. Szczególnie zachwycony św. Jadwigą, królem Polski był Ojciec św. Jan Paweł II, który Ją wyniósł do chwały ołtarzy i podjął się dzieła, żeby po niej kontynuować to właśnie wielkie dzieło solidaryzowania naszego Narodu wśród chrześcijańskich wartości i polskich Świętych - Świadków miłości.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz